برای بیش از 160 سال پیشرفت در حمل و نقل عمودی و فن آوری کلایمر، توانمندسازهای کلیدی ساختمان های بلند مرتبه ای بوده است که شهرها را در سراسر جهان تعریف می کنند. بهبود در ایمنی کلایمر، استحکام، کیفیت، کارایی فضا و عملکرد به ساختمان‌ها و شهرها اجازه داده است تا رشد کلانی داشته باشند. 1 طراحی و ساخت چنین ساختمان‌هایی و سیستم‌های حمل و نقل عمودی آن‌ها باید با بهبودهایی که اضطراب مسافران را کاهش می‌دهد و در عین حال راحتی و کارایی را افزایش می‌دهد، متعادل شود.

این مقاله به بررسی تاریخچه کلایمرها و فناوری های آنها می پردازد. سپس ملاحظات خاصی را برای ساختمان های کلان مانند ترافیک ساختمان، لابی ها و چیدمان، و تخلیه بررسی می کند. این بحث، ترکیب فناوری‌های جدید و طراحی کاربر محور را برای بهبود تجربه مسافران در نظر می‌گیرد.

قابل اعتماد و متخصص:
تاریخچه مختصر کلایمر
کارکردی "کار باید انجام شود" ( کریستنسن 2011 ) کلایمر ساده است: حمل و نقل مسافران و محموله ها با خیال راحت و سریع از ارتفاعی به ارتفاع دیگر.

روشهای اولیه
کلایمرها بخشی از تاریخ بشر از اهرام مصر باستان بوده اند ( Gavois 1983 )، زمانی که ساخت سازه های بزرگ مستلزم ظرفیت بالا بردن مواد به ارتفاعات بیشتر از آن چیزی بود که انسان می توانست بدون مزیت مکانیکی بلند کند. مصری‌ها، رومی‌ها، بابلی‌ها و دیگران سیستم‌های طناب و قرقره‌های پیچیده‌تر، کاپستان‌ها و سایر کلایمرها را برای اهداف ساخت‌وساز ابداع کردند - و شواهدی از ساخت کلایمر در کولوسئوم رومی وجود دارد که در سال 80 تکمیل شد.

اولین وزنه تعادل که برای متعادل کردن و خنثی کردن اثرات گرانش استفاده می شد، قبل از سال 1670 ظاهر نشد و کلایمرها تا سال 1830 به طور گسترده در صنعت استفاده نشدند ( گودوین 2001 ). کلایمرها عموماً به دلیل عدم اطمینان و عدم ایمنی موفق نبودند. فرسودگی طناب و سایر خرابی های مکانیکی ناشی از فرسودگی و وزن بیش از حد از علل شایع حوادث خطرناک بود که باعث می شد صاحبان کارخانه تمایلی به استفاده از کلایمر برای بار نداشته باشند. استفاده از مسافران غیرقابل تصور بود.

اختراع ترمز ایمنی کلایمر
استفاده از اهرم‌ها، طناب‌ها و قرقره‌ها، و سایر وسایل کلایمر بدون پیشرفت‌های چشمگیر تا زمان اختراع در سال 1852 ترمز ایمنی کلایمر توسط الیشا جی اوتیس (1811-1811) ادامه یافت. او آن را در نمایشگاه جهانی نیویورک ( شکل 1 2 ) در سال 1854 ( گودوین 2001 ) نشان داد و در سال 1861 به ثبت رسید.

شکل 1. Elisha Graves Otis نمایش کلایمر ایمنی خود را در گنبد قصر کریستال در نمایشگاه جهانی در شهر نیویورک (مه 1854) انجام می دهد.
شکل 1
الیشا گریوز اوتیس نمایش کلایمر ایمنی خود را در گنبد قصر کریستال در نمایشگاه جهانی در شهر نیویورک (مه 1854) انجام می دهد. اوتیس که توسط شومن پی تی بارنوم برای اجرای این شاهکار استخدام شد، سوار بر سکو شد، طناب را قطع کرد و زمانی که (بیشتر...)

اختراع اوتیس یک فنر ساده با برگ صاف را از یک گاری برداشت و آن را روی سقف یک کلایمر بالا قرار داد به طوری که در صورت از کار افتادن طناب کلایمر، کشش در فنر باعث می‌شود کفش‌های دو طرف فنر درگیر شوند. دارای بریدگی هایی در ریل های راهنما در دو طرف کلایمر. همانطور که در نمایشگاه جهانی به طور چشمگیری نشان داده شد، هنگامی که طناب قطع شد، ترمز ایمنی فعال شد و کلایمر را به طور ناگهانی متوقف کرد بدون اینکه به محموله یا مسافران آسیبی وارد شود.

ترمز ایمنی به سرعت یک ابزار صنعتی غیرقابل اعتماد و کم استفاده را به وسیله ای مناسب برای حمل و نقل نه تنها محموله بلکه افراد تبدیل کرد. اولین کلایمر تجاری ایمن مسافربری در سال 1857 در یک فروشگاه بزرگ منهتن متعلق به EV Haughwout and Co نصب شد.

با موفقیت تجاری کلایمرهای مسافری ایمن، معماران و سازندگان شروع به ساخت ساختمان های بلندتر کردند. املاک و مستغلات اصلی در ساختمان ها و شهرها به سرعت از چند طبقه اول که به راحتی به ورودی ساختمان نزدیک بودند به طبقات بالا و پنت هاوس ها به دور از گرد و غبار و هیاهوی خیابان شهر منتقل شدند.

پیشرفت در ایمنی کلایمر برقی باعث تکامل به سمت شهرهای بلندتر و بلندتر و در نهایت ساختمان های بزرگ امروزی شد.

قابل اعتماد و متخصص:
رانندگان فن آوری کلایمر
مزایا و معایب رقابتی گرانش و اصطکاک، همراه با بهبود مستمر در مدیریت نیرو، مصالح ساختمانی و سایر عوامل، کلایمرها را از دستگاه‌های کاملاً کاربردی به جزء اصلی ساختمان‌های شهری و زندگی شهری تبدیل کرد.

مهار جاذبه
هنر کلایمر - حرکت دادن افراد به صورت عمودی در ساختمان ها - اساساً در مورد کنترل جاذبه است که هم دشمن و هم دوست کلایمر است. برای جابجایی ایمن و روان مردم باید بر آن غلبه کرد و (از طریق وزنه های تعادل و وسایل دیگر) برای کنترل و صرفه جویی در انرژی مهار شد.

پیشرفت های اولیه بر فناوری نیروی محرکه متمرکز بود. موتورهای بخار در دهه‌های 1850 و 1860، سیستم‌های هیدرولیک در دهه‌های 1870، و موتورهای الکتریکی در دهه 1890 (که در بالای کلایمر کلایمر یا پایین چاله کلایمر نصب شده بودند) کلایمرها را از طریق آرایش‌ها و طرح‌بندی‌های مختلف نیرو می‌دادند. ارتفاعات، پیکربندی های مختلف ساختمان و حرکت عمودی کارآمد. ماشین‌ها و طناب‌های دوار، پیستون‌های هیدرولیک یا ترکیبی از آن‌ها نیرویی رو به بالا برای کشیدن یا فشار دادن محفظه مسافر و بار به بالا و متوقف کردن ایمن، هموار و دقیق در مقصد مورد نظر ایجاد می‌کنند.

پیشرفت در فناوری نیروی محرکه کنترل گرانش را امکان پذیر کرد، اعتماد عمومی را به کلایمرها تقویت کرد و به موفقیت گسترده ای منجر شد. تبلیغات در ابتدا ریشه های صنعتی کلایمر را با تمرکز بر ماشین آلات نشان می داد ( شکل 2 )، اما به زودی فضای داخلی لوکس کلایمر تمرکز را به مسافران معطوف کرد و کلایمرها بخشی از هدف معماری یک ساختمان شدند.

شکل 2. این تبلیغ برادران اوتیس در سال 1869 پیشرفت‌ها را در موتورهای بخار و ماشین‌آلات کلایمر تسمه‌ای برای پیش‌رانش کلایمر اولیه نشان می‌دهد.
شکل 2
این تبلیغ برادران اوتیس در سال 1869 پیشرفت‌ها در موتورهای بخار و ماشین‌آلات کلایمر تسمه‌ای را برای پیشرانه کلایمر اولیه نشان می‌دهد. کلایمرهای هیدرولیک پیستونی در دهه 1870 و موتورهای کلایمر الکتریکی در سال 1889 به کار گرفته شدند. (بیشتر...)

کنترل اصطکاک
کاهش سرعت و توقف ایمن، کنترل شده، روان کلایمر از اهمیت بالایی برخوردار است.

کلایمرهای کششی اصطکاک و رابط بین طناب (یا تسمه) و نوار محرک را متعادل می‌کنند، خواه طناب کنفی باشد، کابل فولادی، تسمه فولادی با روکش پلی‌اورتان، یا عضو تعلیق فیبر کربنی. نوآوری‌ها در طناب‌زنی (با طناب‌زنی یک به یک و دو به یک، آرایش‌های هیدرولیک زیر و روبه‌رو) و سایر پیشرفت‌های تکنولوژیکی باعث ایجاد یک سری اختراعات از نیمه دوم قرن نوزدهم تا قرن بیستم شد. شکل 3 ، 4 ). این پیشرفت ها در ماشین آلات کلایمر و نیروی محرکه به نفع مسافران و معماران بود زیرا کلایمرها سریعتر و بزرگتر شدند.

شکل 3. نوآوری های کلایمر در اواسط قرن بیستم فراتر از فن آوری نیروی محرکه و کلایمرنده بود.
شکل 3
نوآوری‌های کلایمر در اواسط قرن بیستم فراتر از فن‌آوری نیروی محرکه و کلایمرنده بود. در دهه 1920 کنترل سیگنال و دکمه های فشاری شروع به هموار کردن راه برای کنترل خودکار کردند که با معرفی درب های اتوماتیک در (بیشتر...)

شکل 4. نوآوری کلایمر در اواخر قرن بیستم.
شکل 4
نوآوری کلایمر در اواخر قرن بیستم. با نگاهی فراتر از چاه کلایمر، خدمات از راه دور در دهه 1980 معرفی شد. در دهه 1990، موتورهای مغناطیسی خطی با صرفه جویی در فضا (در سمت راست در امتداد ریل وزنه تعادل نشان داده شده است) نیاز به کلایمر را برطرف می کنند (بیشتر...)

سیستم هایی که در آنها نیروی محرکه بر رابط های اصطکاکی متکی نبود در دهه 1990 معرفی شدند: اولین سیستم کلایمر موتور خطی به صورت تجاری توسط Otis در ژاپن ارائه شد ( Janovský 1999 ). این سیستم با موتور نصب شده بر روی وزنه تعادل، پیچیدگی های کنترل اصطکاک برای نیروی محرکه را کاهش می دهد و در عین حال وزنه تعادل را برای مزایای کار با گرانش حفظ می کند. پیشرفت در موتورهای خطی در نهایت این امکان را برای چندین کابین کلایمر فراهم می کند تا به طور همزمان در کلایمرهای جداگانه حرکت کنند.

مدیریت قدرت
ماشین‌های دوار، خواه با بخار یا برق کار می‌کنند، و موتورهای خطی همگی به نیرو نیاز دارند. مدیریت دقیق آن توان هم برای سیستم کلایمر و هم برای سیستم ساختمان به عنوان یک کل مورد نیاز است.

نوآوری هایی مانند وزنه تعادل و طناب زدن دو به یک سودمند هستند زیرا به قدرت کمتری نیاز دارند. کاهش مصرف برق باعث می شود که اجزای پیشرانه کوچکتر و کارآمدتر شوند و هم مالک ساختمان و هم معمار در هزینه عملیاتی بلندمدت کلایمر و ردپای انرژی کلی ساختمان سودمند باشند. موتورهای خطی ممکن است مزایایی را ارائه دهند، اما به مقادیر قابل توجهی توان بالاتری نسبت به روش های سنتی نیاز دارند ( Janovský 1999 ).

استفاده از برق سیستم کلایمر، اثرات زیست محیطی و پایداری آن باید در زمینه سیستم ساختمان و خود شهر در نظر گرفته شود. نوآوری های اخیر در کلایمرهای با باتری، خورشیدی و حتی هیدروژن ( Auditeau 2007 ) برای کمک به همزیستی سیستم های کلایمر در محیطی که در آن کار می کنند، در نظر گرفته شده است. 3

ساخت و ساز ساختمان، مصالح، و استفاده از فضای هسته
یک سیستم کلایمر باید با روش ها و مصالح ساختمانی (به عنوان مثال، بتن، فولاد، الوار) سازگار باشد. ساخت و ساز فولادی در آمریکای شمالی ممکن است پیکربندی های بهینه متفاوتی را نسبت به ساختمان های بتنی یا پیش ساخته در آسیا ایجاد کند. پیشرفت در ساخت و ساز چوب برای پایداری یا مزیت لرزه ای مستلزم نوآوری کلایمر در کنار مصالح ساختمانی است.

علاوه بر این، معماران باید فضای اصلی ساختمان (تخصیص یافته به کلایمر، اتاق ماشین و تاسیسات، چاهک های تهویه و موارد مشابه) و درصد فضای قابل اجاره مصرف شده توسط سیستم کلایمر را در نظر بگیرند. همانطور که در زیر در بحث کلایمرهای دوطبقه توضیح داده شده است، پیشرفت هایی مانند توانایی استفاده از چندین اتومبیل در یک کلایمر می تواند استفاده از فضای اصلی و جریان ترافیک را در یک ساختمان بهینه کند.

قابل اعتماد و متخصص:
تجربه مسافر و رفتار انسانی
تجربه مسافر هنر و علم تطبیق تجربه کلایمر با انتظارات افراد سوار بر کلایمر است. این یک رابط واقعی انسان و ماشین است که به فناوری پیشرفته، درک رفتار انسان و تعامل صاف بین این دو نیاز دارد. یک رویکرد طراحی کاربر محور به سازگاری فراتر از "کار باید انجام شود" عملکردی کمک می کند تا نیازهای اجتماعی و احساسی جدید را برآورده کند.

انتظارات شخصی
یکی از ابعاد مهم این تجربه، کیفیت سواری است. کیفیت سواری کلایمر - سر و صدا و ارتعاشات تجربه شده توسط مسافران - یکی دیگر از زمینه هایی است که فناوری به طور پیوسته پیشرفت کرده است تا سواری نرم و آرام تری ارائه دهد.

با این حال، تفاوت‌های اجتماعی، شرایطی و قوم‌شناختی با انتظارات متفاوتی از آنچه که یک «سوار خوب» است، مرتبط است. مسافران مسکونی ممکن است کلایمر را گسترش دهنده فضای زندگی خود بدانند. مسافران مهمان نوازی ممکن است بخواهند بازدیدشان بهتر از خانه شان باشد. مسافران تجاری ممکن است به سادگی انتظار سفری کارآمد و مطمئن را داشته باشند که به زمان ارزشمند آنها لطمه ای وارد نکند. مسافران در شهر نیویورک ممکن است بخواهند عجله حرکت سریع در ساختمان را احساس کنند. مسافران در توکیو ممکن است به دنبال تجربه ترک یک فضا، ورود به کلایمر و لحظاتی بعد باز شدن درها در یک فضای کاملاً جدید با احساس فیزیکی کمی از حرکت باشند.

پیشرفت های تکنولوژیکی
برای بسیاری از تاریخچه اولیه کلایمرها، این تجربه ساده و بسیار شخصی بود. مسافران مستقیماً با اپراتورهای کلایمر که ترافیک را هدایت می کردند، درها را باز و بسته می کردند و حرکت کابین کلایمر را هدایت می کردند، ارتباط برقرار می کردند.

دکمه های کلایمر در سال 1892، کنترل سیگنال الکترونیکی در سال 1924، درب های اتوماتیک در سال 1948 معرفی شدند و در سال 1950 اولین کلایمر بدون اپراتور در ساختمان پالایش آتلانتیک در دالاس نصب شد. کنترل کامل اتوماتیک و نظارت و بهره برداری اتوترونیک در سال 1962 دنبال شد و راندمان کلایمر به طور پیوسته از راه های دیگر افزایش یافته است.

با این حال سوالات مرتبط با تعامل شخصی باقی می ماند. مسافر نسبت به کلایمر کجاست؟ آیا مسافر آماده سوار شدن یا خروج از کلایمر است؟ آیا مسافر اجازه دارد به مقصد مورد نظر خود برود؟ تعامل دستگاه با مسافر برای انتقال اطلاعات ارزشمند چگونه است؟

ادغام این دو
بسیاری از چالش‌ها در تجربه مسافری مدرن شامل ارائه تعاملات و راه‌حل‌های رفتاری بصری است، و این می‌تواند تا حد زیادی از طریق فناوری‌های جدید و استفاده از فناوری‌های متصل و اینترنت اشیاء (IoT) از صنایع دیگر به دست آید ( Gulan et al. 2016 ). فناوری تعامل دیجیتال مانند گوشی‌های هوشمند، ابزارهای پوشیدنی، تجزیه و تحلیل ویدیویی، و سایر حسگرها، و همچنین پیشرفت‌ها در رابط‌های فیزیکی و انسانی (مثلاً صفحه نمایش لمسی به جای دکمه‌ها)، رفتار بصری را تا حد زیادی بهبود می‌بخشد.

فن آوری ها را می توان برای کاهش اضطراب و افزایش راحتی و کارایی ترکیب و معرفی کرد. اطمینان از اینکه مسافران احساس امنیت می‌کنند، به قابلیت اطمینان تجهیزات اعتماد می‌کنند، زمان انتظار خود را کاهش می‌دهند یا حذف می‌کنند، سریع‌تر به مقصد می‌رسند و در فضایی امن، راحت و شخصی‌شده سفر می‌کنند، برای فناوری کلایمر بسیار فراتر از مشکلات اولیه مبتنی بر فیزیک است.

قابل اعتماد و متخصص:
چالش های ساختمان های مگاتالالی
ارتفاع فزاینده ساختمان ها و تمایل مردم به زندگی و کار در ارتفاعات بالاتر، تمام چالش های مورد بحث را تشدید می کند.

سیستم های محرکه باید برای حمل بارهای کار فزاینده مسافران و محموله ها ابداع شوند، اما در ساختمان های مرتفع نسبتاً سریع وزن ترکیبی طناب ها و اجزای تعلیق بیشتر از جرم متحرک مورد نظر است.
فناوری ایمنی و ترمز که در سرعت‌های پایین به خوبی کار می‌کند باید با نیروهای فزاینده، بارهای حرارتی و محیط‌های اصطکاک سخت‌تر مبارزه کند.
جابجایی فیزیکی ماشین آلات کلایمر بزرگتر و بزرگتر به بالای ساختمان در طول ساخت و تامین نیرو برای آن ماشین آلات در طول عمر ساختمان، چالش های بزرگی برای کلایمر و خود ساختمان است.
تمام چالش‌های طراحی کلایمر، از کیفیت سواری گرفته تا نگرانی‌های لرزه‌ای، علاوه بر چالش‌های جدید و منحصربه‌فرد مانند نوسان ساختمان در اثر باد، باید در نظر گرفته و بهینه شوند. چالش‌های تجربه مسافر (مانند راحتی، راحتی، اعزام، جریان ترافیک) نیز با ساختمان‌های بلندتر به‌طور چشمگیری افزایش می‌یابد.

ارسال خودکار مقصد
ساختمان های بلند و اپراتورهای آنها باید نیاز به جابجایی موثر تعداد زیادی از مردم را برآورده سازند. با ساختمان های مگاتال، تجربه مسافران باید از لحظه ورود به ساختمان، عبور از لابی و نزدیک شدن به سیستم کلایمر در نظر گرفته شود.

تجارب بالقوه رقابتی استفاده از کلایمر بدون درز و امنیت قوی باید از طریق کنترل دسترسی متعادل شوند. ادغام مؤثر این جنبه‌ها در 7 مرکز تجارت جهانی نشان داده شده است، جایی که ارائه اعتبار در چرخ‌گردان‌های لابی به‌طور خودکار کلایمر را در چند میلی‌ثانیه فراخوانی می‌کند، زیرا مسافران 45 متر را برای سوار شدن به کلایمر طی می‌کنند.

سفر با کلایمر در ساختمان‌های بسیار بلند را می‌توان با سواری‌های سریع‌تر و نرم‌تر افزایش داد، اما نیازهای سیستم پیشرانه ایجاب می‌کند که سفر به دو یا چند سفر جزئی تقسیم شود. بنابراین مسافری که مایل به رفتن به طبقه 100 است، ممکن است سوار کلایمری در لابی شود، از "لابی آسمان" در طبقه 50 خارج شود و برای تکمیل سفر به طبقه 100، سوار کلایمر دیگری شود. یک یا چند مورد از این مکث های لحظه ای می تواند رسیدن به طبقه مقصد را به تاخیر بیاندازد و سردرگمی مسافر را افزایش دهد.

سیستم های دیسپاچینگ مقصد در اواخر قرن بیست و یکم تا حد زیادی برای افزایش کارایی ساختمان و بهبود جریان ترافیک معرفی شدند. آنها نسبت به ارسال سنتی به بالا/پایین در ساختمان های بلندتر دارای مزایای ریاضی هستند. از آنجایی که مسافر به جای اینکه ابتدا یک تماس "بالا" و سپس "طبقه 72" در کابین کلایمر وارد شود، در فرود ساختمان وارد مقصد نهایی ("طبقه 72") می شود، الگوریتم های اعزام می توانند به طور هوشمند مسافران را گروه بندی کرده و آنها را به سمت ماشین مناسب و بهبود راندمان دیسپاچینگ ساختمان.

علاوه بر این، کلایمر آینده ای نه چندان دور قادر خواهد بود به طور خودکار افراد را شناسایی کند، با کلایمر تماس بگیرد و روز به روز و ساعت به ساعت با جایی که در ساختمان می روند تطبیق دهد.

کلایمرهای دو طبقه و چندگانه
لابی های ساختمان مگاتال و چیدمان آنها باید هم جریان طبیعی مردم و هم نتایج مطلوب معماران و طراحان کلایمر را در خود جای دهد. کلایمرهای دوطبقه 4 در سال 1931 ظاهر شدند و امکان حمل و نقل افراد بیشتری را در یک چاه کلایمر فراهم کردند ( شکل 5 ). کلایمرهای دوطبقه و فوق دوطبقه (که در آن دو اتومبیل با هم حرکت می کنند اما می توانند تا 2 متر به طور مستقل حرکت کنند تا اختلاف ارتفاع کف را برآورده کنند) ممکن است برای جابجایی جمعیت های بزرگتر در ساختمان ها استفاده شوند، اما می توانند برای تقسیم بندی جمعیت ها نیز استفاده شوند. افراد را به مکان های مختلف ساختمان منتقل کنید.

شکل 5. (سمت چپ) اکثر کلایمرها پیکربندی یک طبقه هستند: یک کابین تمام طبقات را برای یک کلایمر معین سرویس می دهد.
شکل 5
(سمت چپ) اکثر کلایمرها پیکربندی یک طبقه هستند: یک کابین تمام طبقات را برای یک کلایمر معین سرویس می دهد. (مرکز) ساختمان‌های بلندی که نیاز به جریان کارآمد تعداد زیادی از مردم دارند، ممکن است از کابین دو طبقه استفاده کنند: دو کابین کلایمر متصل به هم حرکت می‌کنند، (بیشتر...)

معرفی چندین کابین در کلایمرها تغییر چشمگیری در تجربه سواری با کلایمر ایجاد می کند و تغییراتی را در نحوه برقراری ارتباط کلایمرها با افرادی که بیشتر شبیه مسافران قطارهای عمودی می شوند الزامی می کند.

تخلیه
تخلیه و خروج ساختمان های مگاتال از نگرانی های ویژه ای است. رویه تاریخی تخلیه هر ساختمان، استفاده از راه پله ها را برای تخلیه ایمن الزامی می کند. با توجه به ساختمان های بلندتر و نیاز به جابجایی تعداد بیشتری از افراد، استفاده از کلایمر برای تخلیه به پله ها یا فضاهای پناهگاه ترجیح داده می شود. نسخه‌های جدیدتر آیین‌نامه بین‌المللی ساختمان (IBC) مشوق‌هایی را برای استفاده از کلایمر در عملیات تخلیه ساکنان برای هر ساختمانی با ارتفاع بیش از 420 فوت (128 متر یا تقریباً 38 طبقه؛ NEII 2016 ) فراهم می‌کند.

قابل اعتماد و متخصص:
نتیجه
اینترنت اشیا، پیشرفت‌ها در اتصال، تلفن‌های هوشمند فراگیر و سایر فناوری‌های دیجیتال جدید فرصت‌های عظیمی را برای ارتباطات بین‌فردی و بهبود در ابعاد بی‌شمار زندگی شهری، از جمله حرکت عمودی مردم در سازه‌های مرتفع برای زندگی و کار، ارائه می‌دهند.

ساختمان‌های مگاتال چالش‌ها را در تمام جنبه‌های طراحی کلایمر برای هر دو فناوری و تجربه مسافر تقویت می‌کنند. هدف سیستم‌های حمل‌ونقل عمودی در ساختمان‌های کلان‌تالی باید فراهم کردن یک تعامل طبیعی با اکوسیستم ساختمان برای تجربه مسافری ایمن، کارآمد، راحت و شخصی‌شده، متعادل کردن پیشرفت‌ها در کلایمر و عملکرد ساختمان برای ارائه یک سواری لذت‌بخش در هر بار باشد.
ساختمان‌های مگاتال چالش‌ها را در تمام جنبه‌های طراحی کلایمر برای هر دو فناوری و تجربه مسافر تقویت می‌کنند. هدف سیستم‌های حمل‌ونقل عمودی در ساختمان‌های کلان‌تالی باید فراهم کردن یک تعامل طبیعی با اکوسیستم ساختمان برای تجربه مسافری ایمن، کارآمد، راحت و شخصی‌شده، متعادل کردن پیشرفت‌ها در کلایمر و عملکرد ساختمان برای ارائه یک سواری لذت‌بخش در هر بار باشد.